Western Tip


Keoma - Django Rides Again R2 Nl (Dutch Subtitles) - Castellari, Enzo G.
Releasedatum: 1 augustus 2006
De tekenaar en vormgever van de inlay is erg creatief geweest. Hoewel er met niet te missen letters KEOMA op de inlay prijkt is er verder te lezen ‘Django is back and rides, strikes and kills again.’ Alles goed en wel maar Keoma heeft niets te maken met Django buiten het feit dat beide westernkarakters gespeeld worden door Franco Nero, die op de hoes in een onvervalste Rambo-look is afgebeeld met een machinegeweer dat hij in de hele film niet gebruikt. Franco Nero speelde Django overigens nog wel een keer in 1987 in Django’s Return. Maar dat is heel ander verhaal. Keoma uit 1976 is duidelijk gemaakt in het verlengde van Nero’s Django verleden. Het is een spaghettiwestern uit het boekje met verpauperde stadjes, de constante huilende wind, ranzige hoeren, morsige en zwetende barmannen en ongeschoren helden en schurken. Keoma is een halfbloed indiaan (Nero met een vreselijk kapsel) die na de Amerikaanse Burgeroorlog terugkomt in zijn geboorteplaats. Daar heeft de tijd ook niet stil gestaan en het stadje gaat gebukt onder het juk van de sadistische Caldwell en zijn bende. In die bende zitten ook de drie halfbroers van Keoma, die hem altijd in de hoek getrapt hebben. Veel oud zeer dus, zoals het een spaghettiwestern betaamt. De enige die blij is met de terugkeer van Keoma is zijn vader maar omdat in een spaghettiwestern iedereen vooral ongelukkig moet zijn en blijven wordt hij naar de eeuwige jachtgronden geschoten. Gelukkig maar want anders had Keoma niet veel meer te doen dan boos en chagrijnig kijken. Ondanks de routinematige aanpak is Keoma een curiositeit die de moeite van het aanzien waard is. Als was het alleen maar door de quasi Sam Peckinpah cameravoering met in slow motion neervallende paarden en neergeschoten schurken en de van iedere harmonie verstoken liedjes die in de film te horen zijn. Vooral de vreselijke zangeres die verschillende keren haar keel opentrekt is zeker geen Ella del Orso van Morricone faam. De rest van de soundtrack kwam voor rekening van Guido en Maurizio de Angelis, die onder andere ook voor talloze Bud Spencer en Terrence Hill films de muziek verzorgden. Voor de regie van Keoma werd Enzo G. Castellari aangetrokken. Een juiste keuze. Castellari is meer dan thuis in het sleazy B-film genre en leverde in de loop der jaren werkjes af waarbij Keoma als meesterwerk afsteekt. Hij was in 1982 ook verantwoordelijk voor de videohit 1990: The Bronx Warriors, een jaar daarna gevolgd door The Bronx Warriors 2. In die twee films speelde ook George Eastman alias Luigi Montefiori, die op zijn beurt weer verantwoordelijk was voor het scenario van Keoma en cultgeschiedenis schreef met zijn hoofdrol in de horrorklassieker Anthropofagus (1980) en talloze andere horror en sleaze werkjes. Castellari zou in de jaren negentig met een bijna dichtgegroeide Bud Spencer ook een reeks Extralarge films maken waarin Spencer werd bijgestaan door de vergane glorie van ex-Miami Vice acteur Philip Michael Thomas alias Ricardo Tubbs. Naast Franco Nero zien we een bijrol van de charismatische zwarte acteur Woody Strode, geen onbekende in het westerncircuit met mooie optredens in Once Upon a Time in the West, Sergeant Rutledge, The Deserter en The Professionals. En evenals in The Professionals mag hij ook in Keoma weer met zijn boog schieten. Ten tijde van Keoma was Strode duidelijk op zijn retour. De film onderstreepte de teloorgang van een veelbelovende zwarte acteur die in de jaren zestig memorabele rollen speelde in de eerder genoemde Sergeant Rutledge (1960), The Professionals (1966) en Once Upon a Time in the West (1968) maar ook in Spartacus (1960) en The Man Who Shot Liberty Valance (1962). Eigenlijk ging het na Once Upon a Time in the West bergafwaarts met hier en daar een opleving als in Volker Schlöndorff’s A Gathering of Old Men uit 1987. Zijn laatste optreden was in Sam Raimi’s neo western Quick and the Dead uit 1995. Keoma heeft dus tussen de regels door heel wat te bieden en is feitelijk een nakomertje in het spaghettiwesterngenre dat in 1976 al op sterven na dood was. De film is duidelijk gemaakt in het verlengde van Django en ook in beide verhalen zitten duidelijke overeenkomsten. Het is dan ook aardig om Django en Keoma eens naast elkaar te zien. Altijd goed voor een heerlijk avondje pief, paf poef op z’n Italiaans. Constant Hoogenbosch ©Movie Machine 2006.



Western Tip Archief

Nieuwsbrief Inloggen Bestellen Contact Over ons Winkelwagentje